ഉണ്ണ്യേ.. നീ എവിട്യാ ന്റെ ബാലഗോപാലാ?
‘കുറൂരമ്മേ ഞാനിവിടേണ്ട് ല്യോ കുറൂരമ്മക്ക് കഞ്ഞീം അമരക്ക മെഴുക്കുപുരട്ടീം ചുട്ട പപ്പടോം ഉണ്ടാക്കാന്‍ പോയീതല്ലേ ?’??
കണ്ണന് കുറൂരമ്മയുടെ
അടുത്തേക്ക് ഓടിയെത്തി.
അമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു. പണ്ടെല്ലാം ഈ കണ്ണന് എന്തൊരു ഒരു വികൃതിയായിരുന്നു. എത്ര വിളിച്ചാലും കണ്ണനെ ഒന്നു കാണാന്‍കൂടി കിട്ടില്ല.
ഈ ഇല്ലപ്പറമ്പില്‍ എന്നെ എത്ര ഓടിച്ചിരിക്കുന്നു. കണ്ണന് കാണിക്കുന്ന വികൃതികള്‍ക്ക് കൈയും കണക്കുമുണ്ടോ?
ഇപ്പോള്‍ത്തന്നെ ഞാന്‍ എത്ര പതുക്കെ വിളിച്ചാലും കണ്ണന് ഉടനേ ഓടിയെത്തും. വയ്യാതെ കിടപ്പിലയപ്പിന്നെ അടുത്തുന്ന് മാറാതെ സദാ കൂടെന്നെണ്ടാകും. ഇത്രയും സ്‌നേഹം കണ്ണന് അല്ലാതെ മറ്റാര്‍ക്കുണ്ട്? പൈക്കിടാവിന്റെ പിന്നാലെ ഈ ഇല്ലപ്പറമ്പു മുഴുവന്‍ ഓടി നടക്കും. കിടാവിനോടൊത്ത് പശുവിന്റെ അകിട്ടില്‍ നിന്നും പാല്‍ കുടിക്കുന്നത് കാണാന്‍ എന്തു കൗതുകാണ്?
തേവാരത്തിന് ഒരുങ്ങുമ്പോള്‍ കണ്ണന് മടിനിറയെ പൂക്കളുമായി ഓടിയെത്തും. പൂജാ മുറി വൃത്തിയാക്കി വിളക്കില്‍ എണ്ണയും തിരിയും ഇട്ട് എല്ലാം ഒരുക്കും. ഒരു ദിവസം തേവാരത്തിന് ഒരുക്കിയ വെണ്ണയും പാലും കട്ടെടുത്തതിന് കണ്ണനെ കലം കൊണ്ട് മൂടി ഇട്ടത് ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ കുറൂരമ്മയുടെ മുഖത്ത് ചെറു പുഞ്ചിരി വിടര്‍ന്നു.
‘എന്താ കുറൂരമ്മ ആലോചിക്കണേ?
ഇതാ കഞ്ഞി കുടിക്കൂ. ‘
ഓട്ടുകിണ്ണത്തില്‍ പൊടിയരിക്കഞ്ഞിയും ഇലക്കീറില്‍ അമരക്ക മെഴുക്കുപുരട്ടിയും ചുട്ട പപ്പടോം വച്ച് കണ്ണന് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നില്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു.
‘ന്റെ കൃഷ്ണാ… ഉണ്ണിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളതെല്ലാം ഒരുക്കി ഈ അമ്മ ഉണ്ണിയേയും കാത്ത് എത്ര ഇരുന്നേക്കുണു. ഇന്ന് അമ്മക്ക് തീരെ വയ്യാണ്ടായീലോ ന്റെ ഉണ്ണീ…’
കുറൂരമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
ആയായീ…. ന്താ കുറൂരമ്മേ ഇത്? ഈയിടെയായി എപ്പോഴും കുറൂരമ്മേടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു തന്ന്യാണ് കാണുന്നത്. എന്തിനാണ് ഇത്ര സങ്കടം? ഞാന്‍ കൂടേല്യേ? വേഗം ഈ കഞ്ഞി കുടിക്കൂ.. കുറൂരമ്മ പഠിപ്പിച്ചതുപോലെ ദേ ഞാന്‍ പ്ലാവില കുത്തീത് കണ്ടോ? തിരേം ചോര്‍ന്നുപോകാതെ നന്നായി കുത്താന്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചു ട്ടോ.’
കുറൂരമ്മയുടെ മുഖത്തു നോക്കി കുസൃതിയോടെ ചിരിച്ചു. പാവം കുറൂരമ്മ. നന്നേ ക്ഷീണണ്ട്. തനിച്ച് എണീക്കാന്‍ സാധിക്കില്ല. കണ്ണന് കുറൂരമ്മയെ താങ്ങിപ്പിടിച്ച് എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചു. ആ കുഞ്ഞിക്കൈകള്‍ കൊണ്ട് കഞ്ഞി വായില്‍ കൊടുത്തു.
‘അമ്മക്ക് മതിയായി ഉണ്ണീ…’
‘ഇത്ര കുറച്ചോ? പിന്നെങ്ങിന്യാ വയ്യായ മാറണേ? ഇത്തിരിം കൂടി. ‘
വേണ്ട കണ്ണാ…
എല്ലാം അറിയുന്ന കണ്ണന് നിര്‍ബന്ധിച്ചില്ല. വായും മുഖവും കഴുകി. എന്തിനെന്നറിയാതെ കുറൂരമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി ആ ചുണ്ടുകള്‍ മെല്ലെ മന്ത്രിച്ചു.
‘കോമളം കൂജയന്‍ വേണും
ശ്യാമളോയം കുമാരകഃ
വേദവേദ്യം പരംബ്രഹ്മ
ഭാസതാം പുരതോമമ ‘
കുറൂരമ്മേ ഞാനിപ്പോള്‍ സദാ കുറൂരമ്മയുടെ കൂടെന്ന്യല്ലേ ? പിന്നെ എന്തിനാണ് ഇനീം ഈ മന്ത്രം ചൊല്ലുന്നത്?
‘എന്താ ന്നറീല്യാ കണ്ണാ ഇപ്പോള്‍ ന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു ഭയം കടന്നു കൂടീരിക്കുണു.’
‘അതെന്തു ഭയമാണ് കുറൂരമ്മേ?’
‘ഉണ്ണി എന്നേ വിട്ടു പോകും ന്ന്.’
‘നല്ല കഥ്യായി അമ്മേ വിട്ട് ഈ ഉണ്ണി എങ്ങോട്ട് പോകാനാണ്? അമ്മക്ക് എന്നെ ഇത്ര വിശ്വാസല്യേ?
‘ ന്റെ ബാലഗോപാലാ നിന്നെ എത്ര സ്‌നേഹിച്ചതാണ് ആ യശോദ. എന്നീട്ടും ആ അമ്മയെ വിട്ട് നീ പോയില്ലേ?
അയ്യേ ന്റെ കുറൂരമ്മേ.. അതുപോല്യാണോ ഇത്. ഇത് എന്റെ പൊന്നു കുറൂരമ്മ്യല്ലേ. കണ്ണന് കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കുറൂരമ്മയുടെ കവിളില്‍ ഉമ്മ വച്ചു.
‘കുറൂരമ്മേ.. അന്ന് എനിക്ക് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തുതീര്‍ക്കാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് ചെയ്യാണ്ടേ വയ്‌ക്ക്യോ? മത്രമല്ല നന്ദഗോപരും, യശോദമ്മയും പൂര്‍വ്വജന്മത്തില്‍ അഷ്ടവസുക്കളില് ഒരാളായ ദ്രോണരും ഭാര്യയായ ധരയും ആയിരുന്നു. അക്കാലത്ത് അവര്‍ ഒരു അപരാധം ചെയ്തുപോയി. അതിനു ശിക്ഷയായി ഗോകുലത്തില്‍ യാദവ വംശത്തില്‍ പിറക്കാന് ഇടവരട്ടെ എന്ന് ബ്രഹ്മാവ് ശപിച്ചു.
വിഷ്ണു ഭക്തരായ അവര്‍ ശാപമോക്ഷത്തിനായിട്ട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അതിന്റെ ഫലമായാണ് പുത്ര വാത്സല്യത്തോടെ എന്നെ പരിചരിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിച്ചത്. അവര്‍ ഭക്തരായിരുന്നു എങ്കിലും ശാപമോക്ഷം ലഭിക്കണം എന്ന ഉപാധിയോടെയാണ് എന്നെ ഭജിച്ചത്.
എന്നാല്‍ ന്റെ കുറൂരമ്മ അങ്ങിന്യാണോ? എന്നോട് പ്രേമം മാത്രമല്ലേ ഉള്ളൂ. അമ്മക്ക് എന്നെ മാത്രമല്ലേ വേണ്ടൂ? ഈ സ്‌നേഹം വിട്ടുപോകാന്‍ എനിക്ക് എങ്ങിനെ സാധിക്കും?
കുറൂരമ്മ വിശ്വാസം വരാത്തപോലെ കണ്ണനെ നോക്കി. ഇതുകണ്ട് കണ്ണന് കള്ളച്ചിരിയോടെ കുറൂരമ്മയുടെ മാറോട് ചേര്‍ന്ന് ഇരുന്ന് ആ കൈകളില്‍ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ‘കുറൂരമ്മക്ക് ഇപ്പോഴും എന്നെ വിശ്വാസമായില്യാല്ലേ. ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ഇവിടം വിട്ട് പോകില്ല ഇത് സത്യം ‘
കുറൂരമ്മ വിറക്കുന്ന കൈകളോടെ കണ്ണനെ തന്റെ മാറോടുചേര്‍ത്ത് നെറുകയില്‍ ചുംബിച്ചു.
‘കുറൂരമ്മേ ഇനീം ങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടണ്ട. നമ്മള്‍ രണ്ടും ഒന്നാവാന്‍ പോകുന്നു. ശാന്തമായി കണ്ണടച്ച് കിടന്നോളൂ ട്ടോ?’ കണ്ണന്റെ സ്വരം ഇടറിയോ? ആ കണ്ണുകളില്‍ നനവിന്റെ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നോ? കുറൂരമ്മ കണ്ണടച്ചു കിടന്നു. മനസ്സില്‍ വല്ലാത്ത ശാന്തത. കള്ളച്ചിരിയോടെ ഇരിക്കുന്ന ബാലഗോപാലന്റെ സുന്ദരമായ മുഖം ഉള്ളില്‍ തെളിഞ്ഞു.
കണ്ണന് അമ്മയുടെ കാലും മുഖവും ജലം കൊണ്ട് നനച്ചു. കുറൂരമ്മയുടെ നെഞ്ചില്‍ കൈവച്ച് അടുത്തിരുന്നു.
കുറൂരമ്മയുടെ മുഖം ശാന്തവും പ്രസന്നവും അതി തേജസ്സുറ്റതും ആയി.
കണ്ണന് കുറൂരമ്മയുടെ ശിരസ്സെടുത്ത് തന്റെ മടിയില്‍ വച്ചു. എല്ലാ ജന്മകര്‍മ്മകളും അവസാനിപ്പിച്ച് ആ ജീവന്‍ ലയിക്കാന്‍ തയ്യാറായി.
കുരൂരമ്മയുടെ ചുണ്ടുകള്‍ മന്ത്രിച്ചു.
‘ന്റെ കൃഷ്ണാ’
കുറൂരമ്മയുടെ മുഖത്ത് വലയം ചെയ്തിരുന്ന തേജസ്സ് കണ്ണനില്‍ ലയിച്ചു.
‘കര്‍മബന്ധമൊടുങ്ങി. സ്വാര്‍ഗ്ഗവാതില്‍ തുറന്നു വച്ചിരിക്കുന്നു.
കടപ്പാട്:
